πραΰνω
πραϋπάθειαπραΰνω (f.
πραϋνῶ, ao.
ἐπράϋνα, pf.
inus. ; pass. f. πραϋνθήσομαι, ao.
ἐπραΰνθην, pf.
πεπράϋσμαι)
1 adoucir, apaiser,
calmer : τινά, Hh. Merc. 417 ; Hés. Th. 254 ; Eschl. Pers. 837, qqn ; ἕλκος,
Soph. Ph.
650, calmer la douleur que cause un
mal ; τὸν θυμόν, Plat. Leg. 731d, calmer la colère ;
au pass. s’adoucir, se calmer,
en parl. de pers. Plat. Rsp. 440d ; Arstt. Rhet. 2, 3, 1 ; fig.
en parl. de la passion, Hdt. 2, 121 ; en parl. de l’hiver, Hdt.
2, 25 ||
2 p.
suite, apprivoiser (des animaux) Hés. O. 795 ; Xén. Mem. 2, 3, 9 ;
joint à ἠμερῶσαι, El. N.A. 10, 10 ; au pass. El. N.A. 4, 16, etc. ||
E Ion. πρηΰνω, Hés. Th. 254 ; Opp. H. 3, 253 ; ao. ἐπρήϋνα, Hh. Merc. 417. Moy. ao. épq. 3 sg.
πρηΰνατο, Nonn.
D. 20,
276.
Étym.
πραΰς.