πραΰς
πραϋσμόςπραΰς, πραεῖα, πραΰ,
gén. πραέος, είας,
έος, etc. ; pl. πραεῖς, εῖαι, έα,
gén. πραέων,
dat. πραέσι,
acc. πραεῖς, είας,
έα :
1 intr. doux, en parl. de
pers. doux, bon, facile, Pd.
P. 4, 243 ;
Hdt. 2, 181 ;
Plat. Phædr.
243c ;
Call. fr. 131,
1 ; en parl. des dieux,
Anth. 6, 271,
etc. ; πρ.
τινι, Pd. P. 3, 125 ; Plat. Rsp. 354a ; πρός τινα, Plat.
Rsp. 375c, etc. doux à l’égard de qqn ; en
parl. d’animaux, doux : τινι,
Eur. Bacch.
436 ; πρός
τινα, Xén. Œc. 15, 9, à l’égard de
qqn ; abs. apprivoisé, Xén. An. 1, 4, 9 ; Plat.
Rsp. 493b ; Arstt. H.A. 1, 1, etc. ; en parl. de choses, doux, indulgent, bénin,
Hh. 7, 10 ;
Plat. Leg.
867b,
etc. ; τὰ
πραέα, Xén. Eq. 9, 10, paroles douces,
caresses ||
2 tr. doux, calmant, Pd.
O. 13, 121
||
Sup. πραΰτατος, Nyss.
3, 421 Migne ||
E Ion. πρηΰς, Hdt. l. c. etc.
Étym.
Étymol. inconnue ; cf. πρᾷος.