Προμηθεύς

προμηθής

προμηθία
προ·μηθής, ής, ές :
I act.
1 qui s’inquiète d’avance, gén. Soph. El. 1078 ; avec εἰς et l’acc. Plat. Lach. 188b ||
2 p. suite, prévoyant, prudent, Thc. 3, 82 ; τὸ προμηθές, Thc. 4, 92, prévoyance, prudence ||
II pass. qui demande de la prudence, Hpc. 385, 34 ||
Cp. προμηθέστερος, Hpc. 832a ; Plat. l. c. ; sup. -θέστατος, Hdn 3, 2, 7 ; sup. dor. προμαθέστατος [μᾱ] Pythag. (Jambl. V. Pyth. p. 308).
Étym. π. μανθάνω.