προσικετεύω

προσικνέομαι-οῦμαι

προσίκτωρ
προσ·ικνέομαι-οῦμαι (f. -ίξομαι, ao. 2 -ικόμην, etc.) aller vers, s’approcher, avec un suj. de chose, Eschl. Ag. 792 ; particul. s’approcher comme suppliant vers, acc. Eschl. Ch. 1035 ; gén. Ar. Eq. 761.