προσκεφάλαιον
προσκηδήςπροσ·κεφάλαιον, ου
(τὸ) [ᾰ]
1 oreiller, coussin,
Plat. Rsp.
328c ;
Ar. Ach.
1090, Pl.
542 ; Lys.
121, 37, etc. ; p. ext. coussin,
en gén. Crat.
(Poll. 10, 40)
||
2 πρ.
βασιλικόν, Charès (Ath. 514f) chambre où étaient déposés les trésors du grand
roi.
Étym.
π. κεφαλή.