προστύφω

προστυχής

προστῷον
προστυχής, ής, ές [ῠ]
1 qui rencontre, dat. Plat. Leg. 955d ||
2 qui s’adonne à, dat. Plat. Pol. 264c, Epin. 990d, etc.
Étym. προστυγχάνω.