προστυγχάνω
πρόστυλοςπροσ·τυγχάνω (f.
προστεύξομαι, ao.
2 προσέτυχον)
1 s’offrir aux regards, se
rencontrer : ὁ προστυχών,
Thc. 1, 97 ;
Plat. Leg.
808e,
914b,
etc. le premier venu ; τὸ προστυχόν, Plat.
Tim. 34c, la première chose
venue ; ἐκ τοῦ προστυχόντος, Plut. M. 150d, etc. ; ou κατὰ τὸ προστυχόν, DH.
7, 1 fin, selon l’occurrence, à
l’improviste ||
2 rencontrer, dat. Plat. Leg. 844b, 893e, etc. ; p. suite, obtenir, gén.
Soph. Ph.
552, El.
1463.