πρηϋτένων

πρηών

πρίαμαι
πρηών, ῶνος (ὁ) roche escarpée, pic, Hés. Sc. 437 ; colline, Anth. 9, 318 ||
E Gén. πρηόνος, Nic. Al. 104 ; dat. plur. -όσιν, Call. Dian. 52.
Étym. épq. c. πρών, cf. πρέων.