ψυχοπομπός

ψυχορραγέω-ῶ

ψυχορραγής
ψυχορραγέω-ῶ [] lutter contre la mort (litt. avoir l’âme ou la vie brisée) Eur. Alc. 20, H.f. 324 ; A. Rh. 2, 833 ; Plut. M. 362e.
Étym. ψυχορραγής.