ψυχορραγέω-ῶ

ψυχορραγής

ψυχορραγία
ψυχο·ρραγής, ής, ές [ῡᾰ] dont l’âme ou la vie se brise, c. à d. qui lutte avec la mort, Eur. I.T. 1466.
Étym. ψ. ῥήγνυμι.