πταίρω
πταῖσμαπταίρω ou
πτάρω (f.
πταρῶ [ᾰ],
ao. 1 ἔπταρα
[τᾱ] Arstt.
Probl. 33, 16,
ao. 2 ἔπταρον
[ᾰ], pf.
inus. ; pass. ao. 2 ἐπτάρην [ᾰ])
1 éternuer, Hdt. 6, 107 ; Plat. Conv. 185e ; Ar. Ran. 647, etc. ; μέγ’ ἔπταρε, Od.
17, 541, il éternua fortement
(ce qui était un présage favorable)
||
2 p.
anal. pétiller, en parl. d’une
lampe, Anth. 6,
333.
Étym.
πτάρνυμι.