πυγμαχία

πυγμάχος

πυγμή
πυγ·μάχος, ος, ον [ᾰ] qui lutte à coups de poing, particul. subst. ὁ π. athlète qui lutte au pugilat, Od. 8, 246 ; Pd. I. 8, 135 ; Luc. J. tr. 33.
Étym. πύξ, μάχομαι.