πυροπωλέω-ῶ

πυρορραγής

πυρός
πυρο·ρραγής, ής, ές [ῠᾱ] qui se fend au feu, fêlé, Ar. Ach. 933 ; Crat. (Com. fr. 2, 167).
Étym. πῦρ, ῥήγνυμι.