πήχισμα

πηχυαῖος

πήχυιος
πηχυαῖος, α, ον [ῠ] long, large, etc. d’une coudée, Hdt. 2, 48, 78 ; Hpc. Fract. 757 ; Plat. Phæd. 96e, etc.
Étym. πῆχυς.