πηλικότης

πήλινος

Πήλιον
πήλινος, η, ον [ῐ]
1 de boue ou d’argile, Isocr. Ep. 10 ; Arstt. Metaph. 6, 10, 10 ; Dém. 47, 15, etc. ||
2 fait en torchis (v. πηλός) Plut. Dem. 11 ||
E Fém. -ος, D. Chr. 1, 646.
Étym. πηλός.