ῥευματίζω

ῥευματικός

ῥευμάτιον
ῥευματικός, ή, όν [ᾰ]
1 qui souffre d’un écoulement d’humeurs, Arstt. Probl. 31, 5, 1 ||
2 qui coule, qui suppure, Plut. M. 131b; Diosc. 2, 153.
Étym. ῥεῦμα.