ῥηξηνορία

ῥηξήνωρ

Ῥηξήνωρ
ῥηξ·ήνωρ, ορος, adj. m. qui rompt les rangs ennemis, ép. d’Achille, Il. 7, 228 ; Od. 4, 5 ; Hés. Th. 1007 ; d’Apollon, Anth. 9, 525, 18.
Étym. ῥήγνυμι, ἀνήρ.