σεϐάζω
σέϐαςσεϐάζω, Clém.
Protr. p. 33, d’ord. moy.
σεϐάζομαι (fut.
σεϐασθήσομαι, ao. ἐσεϐάσθην, pf. inus.) éprouver une crainte religieuse,
d’où tr. :
1 craindre par un scrupule
religieux, acc. Il. 6, 167, 417 ||
2 vénérer, acc. Orph. Arg. 560 ; NT. Rom. 1, 25 ||
E Ao. moy. 3 sg. épq. σεϐάσσατο, Il. 6, 167. Ao. ἐσεϐάσθην au sens act.
Anth. 7, 122 ;
Sib. 4, 405 ;
8, 46 ; au sens
pass. Anth. 8,
477.
Étym.
σέϐας.