σιδήρειος

σιδήρεος

σιδηρεύς
σιδήρεος, α, ον, p. contr. att. σιδηροῦς, ᾶ, οῦν []
I de fer, Il. 5, 723 ; Hdt. 1, 25 ; Att. etc. ; χεὶρ σιδηρᾶ, Thc. 4, 25 ; 7, 62, grappin de fer ; σιδήρεος οὐρανός, Od. 15, 329 ; 17, 565, le ciel de fer, les anciens Grecs supposant que la voûte du ciel était métallique ; οἱ σιδάρεοι, Ar. Nub. 249 ; Plat. com. 2-2, 649 Mein. ; Stratt. (Com. fr. 2, 775) monnaie de fer byzantine ||
II p. ext. dur comme le fer au propre, Thcr. Idyl. 22, 47 ; fig. :
1 en mauv. part : sec, raide, Ar. Ach. 496 ; Plat. Gorg. 509a, etc. ||
2 dur, cruel, inflexible, Il. 24, 205 ; Od. 4, 293 ; 5, 191, etc. ||
3 en b. part, ferme, indomptable, Il. 22, 357 ; Od. 23, 172 ||
E Fém. ion. σιδηρέη, Od. 4, 293, etc. Dor. σιδάρεος, Ar. Thcr. Idyl. ll. cc. Dans les inscr. att. la forme contr. σιδηρᾶ, CIA. 2, 807, b, 96 (330 av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 117, 4.
Étym. σίδηρος ; cf. σιδήρειος.