σιδήριον

σιδηρίτης

σιδηρῖτις
σιδηρίτης, ου [ῐῑ] adj. m. de fer : λίθος, Orph. Lith. 355, 384, 413, pierre de fer, aimant ; fig. en parl. de guerre, Pd. N. 5, 35 ||
E Dor. σιδαρίτας [ᾱᾱ] Pd. l. c.
Étym. σίδηρος.