σιτίζω
σιτικόςσιτίζω [σῑ]
(f. inus.,
ao. ἐσίτισα
[σῑ], pf.
inus.) nourrir, alimenter : τινά, Hdt. 6, 52 ; Ar. Eq. 716 ; Isocr. 8c, qqn ; τινά τι,
Xén. Conv.
4, 9, qqn avec qqe ch. ||
Moy. (seul. prés. et pf. σεσίτισμαι) se nourrir de, acc. Thcr. Idyl. 4, 16 ; fig. Pythéas (DH. Is. 4) ||
E Fut. moy. en compos. -σιτίσομαι, Arr.
An. 3, 20, 4 ;
att. -σιτιοῦμαι, Phérécr.
(Com. fr. 2,
266); Philstr. V. Ap. 252 ; ion. σιτιεῦμαι,
Hdt. 9, 50 ;
ao. en compos. -εσιτισάμην, Thc.
6, 94 ; 8,
101.
Étym.
σῖτος.