σιτοϐολών

σιτόϐρυτις

σιτοδασία
σιτό·ϐρυτις, ιδος, acc. ιν [ῑῠῐδ] adj. f. qui fait pousser le blé, ép. de Dèmèter, Poèt. (Wernsd. Philæ Carm. gr. p. 40, 207).
Étym. σῖτος.