σιτοποιός
σιτοπομπεῖονσιτο·ποιός, ός, όν
[ῑ]
1 qui fait du pain,
Hdt. 7, 187 ;
subst. ὁ σ.
Thc. 6, 44,
boulanger ; p. opp. à ὀψοποιός, Xén. Cyr. 8, 5, 3 ;
Plat. Gorg.
517d ;
à μάγειρος,
Plut. Alex.
23 ||
2 qui concerne la
fabrication du pain : σ. ἀνάγκη,
Eur. Hec.
362, l’obligation de faire le
pain.
Étym.
σῖτος, ποιέω.