σκυλάω-ῶ

σκυλεία

σκύλευμα
σκυλεία, ας (ἡ) [ῡ] action de dépouiller un ennemi tué, d’où spoliation en gén., Spt. 1 Macc. 4, 23.
Étym. σκυλεύω.