σκυλεία

σκύλευμα

σκύλευσις
σκύλευμα, ατος (τὸ) [ῡ] dépouille d’un ennemi tué, d’où dépouille en gén. Thc. 4, 44 ; Eur. Ph. 857, Ion 1145.
Étym. σκυλεύω.