σκύλευσις

σκυλευτής

σκυλεύω
σκυλευτής, οῦ (ὁ) [ῡ] qui dépouille un ennemi tué, d’où en gén. spoliateur, pillard, Symm. Ezech. 23, 15.
Étym. σκυλεύω.