σμάραγδος

σμαραγέω-ῶ

σμαραγή
σμαραγέω-ῶ [ᾰᾰ] gronder ou retentir fortement, en parl. de la mer, Il. 2, 210 ; du tonnerre, Il. 21, 199 ; du combat des Titans, Hés. Th. 679 ; du grondement des intestins, Hpc. 658, 29 ; rar. en parl. de pers., particul. d’Arès, Call. Del. 136, etc.
Étym. *σμάραγος, v. Σμάραγος.