σπάραγμα
σπαραγματώδηςσπάραγμα, ατος
(τὸ) [πᾰ]
1 déchirure, lambeau
au plur. Soph.
Ant. 1081 ;
Arstt. G.A.
3, 11, 11 ; Plut. Mar. 23 ; σπ. λόγων,
Plut. M.
463a,
fragments de discours ; σπ. γραμμάτων,
Plut. M.
1011d,
abréviations ||
2 action de déchirer,
au plur. Eur.
Bacch. 739 ;
au sg. Eur.
Andr. 826.
Étym.
σπαράσσω.