σπαραγμός
σπαραγμώδηςσπαραγμός, οῦ
(ὁ) [πᾰ]
1 action de déchirer,
déchirement, Eur. Hec. 656, Bacch. 735 ; au plur. Eur. Ph. 1525, Tr. 453 ||
2 convulsion, Eschl. fr. 165 Dind. ;
Soph. Tr.
778, 1254 ; Plut. M. 134b ; Luc. Salt. 39.
Étym.
σπαράσσω.