σπαταλάω-ῶ

σπατάλη

σπατάλημα
σπατάλη, ης (ἡ) [ᾰᾰ]
1 délice, d’où mollesse, luxe, Anth. 11, 17 ; mets délicat, Anth. 7, 206, etc. ||
2 ornement (bracelet, anneau, etc.) Anth. 5, 302, etc.
Étym. pré-grec, cf. βάταλος.