σφαγιάζω
σφαγιασμόςσφαγιάζω (seul.
prés. et ao. ἐσφαγίασα) [φᾰ]
rare à l’act. immoler, sacrifier,
Ar. Av.
569 ; DS.
13, 86 ; au
pass. (ao. ἐσφαγιάσθην) être immolé, Hdt. 7, 180 ; Ar. Av. 570 ; Xén. Lac. 13, 8 ; impers. ἐσφαγιάζετο αὐτῷ,
Hdt. 6, 76, on
lui égorgeait des victimes ||
Moy. c. à l’act. Hdt.
9, 61, 72 ; Xén. An. 4, 5, 4, etc.
Étym.
σφάγιος.