σπούδασμα

σπουδαστέος

σπουδαστής
σπουδαστέος, α, ον, qu’il faut rechercher, Xén. Lac. 7, 3 ; au neutre, Eur. I.A. 902 ; Plat. Rsp. 608a ; Isocr. 135a ; avec ὅπως, Arstt. Nic. 1, 7, 21.
Étym. vb. de σπουδάζω.