στέρομαι
στεροπήστέρομαι (seul.
prés. impf. et fut.)
1 être privé de,
gén. Hés.
O. 209 ;
Hdt. 8, 140 ;
Eschl. Ag.
1429, etc. ;
Eur. Ion
865, etc. ;
Plat. Leg.
948a,
etc. ; abs.
Soph. Tr.
136 ; Xén.
Ages. 4, 1
||
2 être dépouillé,
Eur. El.
1309 ||
E Fut. opt. στεροῖτο,
Lib. 1,
683.
Étym.
cf. στερέω,
στερίσκω.