στύγημα

στυγητός

Στύγιος
στυγητός, ή, όν [ῠ]
1 haï, exécré, Eschl. Pr. 592 ||
2 haïssable, odieux, NT. Tit. 3, 3 ; Hld. 5, 29.
Étym. vb. de στυγέω.