συμμαχία
συμμαχικόςσυμμαχία, anc. att.
ξυμμαχία, ας
(ἡ)
[μᾰ]
I assistance dans un
combat, d’où :
1 alliance de guerre,
Hdt. 2, 281 ;
4, 120, etc. ;
συμμαχίαν ποιεῖσθαι πρός τινα,
Hdt. 5, 73,
etc. ; τινι,
Thc. 1, 44, 57,
conclure une alliance de guerre avec qqn ||
2 p.
suite, devoirs et charges d’un allié, Eschl. Ag. 214 ||
3 territoire d’alliés,
Thc. 5, 33
||
II alliés, Hdt. 1, 77, 82 ;
Thc. 1, 119 ;
2, 9 ; Eschn.
32, 26 ; Eur.
Rhes. 994,
etc. ; particul. troupes d’un peuple allié, Thc. 6, 73 ; Xén. Hell. 4, 8, 24 ||
E Ion. συμμαχίη, Hdt. ll. cc., etc.
Étym.
σύμμαχος.