συμφοιτάω-ῶ

συμφοίτησις

συμφοιτητής
συμφοίτησις, εως ()
1 action de fréquenter ensemble (une école, Eschn. 2, 33 ; le sénat, DC. 55, 3 ; etc.) ||
2 action d’aller ensemble, de s’accoupler, en parl. d’animaux, El. N.A. 6, 60.
Étym. συμφοιτάω.