συμπλήρωμα

συμπλήρωσις

συμπληρωτικός
συμπλήρωσις, εως (ἡ)
1 action d’achever, de compléter, Arstt. Plant. 1, 2, 12 ; Pol. 5, 90, 4 ; Spt. 2 Par. 36, 21 ||
2 t. de rhét. récapitulation, Lgn 12, 2.
Étym. συμπληρόω.