συμπνιγής

συμπνίγω

σύμπνοια
συμ·πνίγω [ῑγ] (ao. 2 pass. συνεπνίγην [ῐ]) étouffer, suffoquer, en parl. de la pression exercée par la foule, NT. Luc. 8, 42 ; fig. NT. Marc. 4, 7 ; Matth. 13, 22, etc. ; au pass. être trop pressé, en parl. d’arbres, Th. C.P. 6, 11, 6.