συμπόσιον

συμπότης

συμποτικός
συμπότης, ου (ὁ) celui qui boit avec d’autres, p. ext. convive, Pd. O. 1, 99 ; Hdt. 2, 78, 173 ; Eur. Alc. 343 ; Ar. Ach. 1135 ; Ant. 115, 18, etc.
Étym. συμπίνω.