σύμπρεσϐυς

συμπρεσϐύτερος

συμπρήκτωρ
συμ·πρεσϐύτερος, ου (ὁ) [ῠ] qui est prêtre avec un autre, NT. 1 Petr. 5, 1 ; Bas. 4, 540 ; Naz. 3, 89 edd. Migne.