συνιστορέω-ῶ

συνίστωρ

συνισχναίνω
συν·ίστωρ, ορος (ὁ, ἡ) qui sait avec un autre, d’où témoin, Soph. Ph. 1293, etc. ; Eur. Suppl. 1174 ; Thc. 2, 74 ; τινός, Anth. 5, 4 et 5 ; Pol. 28, 17, 13 ; 30, 8, 1 ; ou τι, Eschl. Ag. 1090, de qqe ch. (cf. συνειδέναι).
Étym. σύν, ἵστωρ.