συγκατορθόω-ῶ

συγκατορύσσω

συγκάττυσις
συγ·κατορύσσω, att. -ύττω, enfouir ensemble ou avec, dat. au pass. Satyr. (Ath. 249a) ; τί τινι, Plut. Lys. 30 ; Luc. Luct. 14, qqe ch. avec qqn ; τινά τινι, Plut. M. 1113, une personne avec une autre.