συνοδοιπορία

συνοδοιπόρος

συνοδοντίς
συν·οδοιπόρος, ου (ὁ, ἡ) compagnon ou compagne de voyage, Xén. Mem. 2, 2, 12 ; Luc. D. mort. 27, 7.
Étym. σύν, ὁδοιπόρος.