σύνθηρος

σύν·θηρος, ος, ον, qui chasse avec, dat. Xén. Cyr. 3, 1, 7 ; abs. Anth. 9, 303 ; subst. compagnon, compagne de chasse, Apd. 3, 8, 2 ; fig. Xén. Mem. 2, 6, 35.