ταλαιπώρως

ταλαίφρων

ταλακάρδιος
ταλαί·φρων, ων, ον, gén. ονος [ᾰ]
1 endurci à la peine, Eur. Hel. 524, etc. d’où hardi, Soph. Ant. 39 ||
2 malheureux, Soph. Aj. 903.
Étym. τλῆναι, φρήν ; cf. ταλασίφρων.