ταραχωδῶς

ταρϐαλέος

ταρϐέω-ῶ
ταρϐαλέος, α, ον [ϐᾰ]
I pass. :
1 timide, craintif, Hh. Merc. 165 ||
2 effrayé, Soph. Tr. 957 ||
3 causé par la crainte, Max. π. κατ. 331 ||
II act. terrible, Nonn. D. 25, 191.
Étym. τάρϐος.