Θαλασσίς

θαλασσίτης

θαλασσοϐαφέω-ῶ
θαλασσίτης, ου [θᾰ] adj. m. : θ. οἶνος, vin conservé dans l’eau de mer, Plin. H.N. 14, 10.
Étym. θάλασσα.