θαλασσόμοθος

θαλασσονόμος

θαλασσόπαις
θαλασσο·νόμος, ος, ον [θᾰ] qui vit (propr. qui paît) dans la mer, Empéd. 300 Mullach ; Nonn. D. 37, 265.
Étym. θ. νέμω.