Θαμϐράδας

θαμέες

θαμειός
θαμέες [ᾰ] (seul. nom. Il. 10, 264, etc. ; Od. 12, 92 ; dat. θάμεσι, Od. 5, 252 ; acc. θαμέας, Od. 14, 12) c. le suiv.
Étym. plur. de l’inus. *θαμής ou *θαμύς.