θανατόω-ῶ
θανατώδηςθανατόω-ῶ [ᾰᾰ]
I tr. :
1 faire mourir,
acc. Hdt.
1, 113 ; Eschl.
Pr. 1053 ;
en parl. du bourreau, Plat. Leg. 872c ||
2 condamner à mort,
Xén. An.
2, 6, 4 ; Plat.
Leg. 868c, etc. ||
3 mortifier (la chair)
NT. Rom.
8, 13 ||
II intr. être mort, Spt.
Eccl. 10, 1
||
E Fut. moy. opt. 3 sg. au sens pass. θανατώσοιτο, Xén.
Cyr. 7, 5,
31 ; fut. pass. réc. θανατωθήσομαι, Spt.
Lev. 27, 29,
etc.
Étym.
θάνατος.